Met het begrip 'kwartiermaken' heb ik een verleden. Ruim vijftien jaar geleden bedachten Jacques Zeelen en ik een dubbele opdracht voor de (arbeids)rehabilitatie (Van Weeghel en Zeelen, 1990). Enerzijds zou (arbeids)rehabilitatie zich dienen te richten op individuele cliënten, die de voor een werksituatie vereiste motivatie en vaardigheden moeten opdoen. Dat vereist de ontwikkeling van individugerichte methodieken. Anderzijds gaat het evenzeer om interventies in de toekomstige werkomgeving die het individu in staat moet stellen om naar vermogen en met plezier aan het werk te gaan. En dat vereist geschikte milieustrategieën. Daarmee kwamen de twee kernfuncties binnen de (arbeids)rehabilitatie in beeld: die van de 'gids' en de 'kwartiermaker'. De cliënt kan een deskundige gids nodig hebben om zijn beperkingen en mogelijkheden in werksituaties te helpen verkennen. Zo'n gids doet aan werkbegeleiding, coaching en training. Voor het scheppen van maatschappelijke handelingsruimte waarin de cliënt aan het werk kan gaan, moet hij op effectieve kwartiermakers kunnen rekenen. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.