'Oh, wat is hij nog klein.' De oudere man buigt zich over Tjeerd die in een draagdoek op mijn borst ligt te slapen. We wachten voor een rood voetgangerslicht. Auto's, fietsers en scooters razen voorbij. 'Geniet er wel van, mevrouw, want voor je het weet is het voorbij.' Ik glimlach naar de onbekende, al wat oudere heer. 'Ja', knikt hij me vriendelijk toe, 'kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote.' De uitdrukking in zijn ogen verandert. Hij zegt het niet, maar ik weet dat hij uit ervaring spreekt. Het stoplicht springt op groen en ieder vervolgt zijn weg. Verbaasd steek ik het zebrapad over. Dit is niet de eerste keer na de bevalling dat ik word aangesproken. Bij ouderschap horen blijkbaar gesprekjes met volslagen onbekenden, die opa of oma kunnen zijn en alle seizoenen van het ouderschap hebben beleefd. Naast bewondering geeft een enkeling een tip en deze meneer zelfs een opdracht: geniet van het ouderschap! En dan die toelichting over zorgen om het grotere kind. Wrevelig schud ik mijn hoofd. Ik ben nu bezig met het zorgen voor dit kleintje en daar heb ik mijn handen vol aan. Het is méér dan een dagtaak: om de drie uur voeden, verschonen, troosten, in slaap krijgen, en nu komt daar bovenop 'verplicht genieten'. En als ik niet geniet, ben ik dan een slechte moeder? Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.