In de eerste jaargangen van Ouderschap & Ouderbegeleiding verscheen driemaal het thema ‘Wat heet ouderbegeleiding?’ Nu de vraag weer wordt gesteld is hij minder vrijblijvend bedoeld dan die eerdere keren, en wordt hij toegespitst op het trekken van grenzen: ‘Wat heet nog ouderbegeleiding?’ De redactie gaf me de vrije hand daarbij en ik heb doelbewust drie ervaren collega’s met ongeveer hetzelfde opleidingsniveau, maar sterk uiteenlopende referentiekaders en werkwijzen, uitgenodigd om een casus uit te werken. Zij beseften wat de bedoeling was: zich de maat laten nemen als ouderbegeleider, en hebben ja gezegd. ‘Petje af’ dus. Het is niet alleen een hoop werk om een voorbeeld van je werk zo op te schrijven en te ‘organiseren’ dat een brede groep lezers snapt wat jij aan het doen bent, het is ook zeer spannend om in het openbaar te worden beoordeeld. De gevalsbeschrijvingen zijn interessant, lopen goed af (voor zover je dat kunt zeggen zonder follow up), en zijn uitgevoerd door vakmensen die weten wat ze doen. De vraag is echter: mag het ouderbegeleiding heten? Op zich een verwarrende vraag, trouwens. Er zijn hulpverleners die jaren heel methodisch met ouders werken zonder te beseffen dat het ouderbegeleiding heet. Ze zijn steeds weer bezig het meta-niveau van ouders te versterken maar hebben die term nog nooit gehoord. Anderen noemen hun werk ‘ouderbegeleiding’, maar misschien ten onrechte. Niet elk gesprek-met-ouders mag immers ‘ouderbegeleiding’ heten. Anderzijds impliceert ‘ouderbegeleiding’ niet per se alléén gesprekken met ouders. Ouders begeleiden kan ook met kinderen erbij. Het cruciale criterium is de attitude van de hulpverlener en hoe die attitude tot uiting komt in het denken over en doen met ouders. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.