Marjon Donkers verwondert zich over het fenomeen ouderschap. Al denkend en schrijvend formuleert ze vragen en zoekt ze naar antwoorden. 'Mam, weet je nog... toen ik heel klein was heb ik een keer zoiets engs meegemaakt!’ Mijn jongste zoon van acht kijkt me verwachtingsvol aan. Ik probeer broodtrommels te vullen en tegelijkertijd te eten en beantwoord zijn blik met een paar vragende wenkbrauwen: 'Uhm... oh ja, wat was dat ook alweer?’ ‘Nou, die keer in Amsterdam’, vervolgt hij gretig. ‘We liepen door de stad en ik liep vlak achter jou. En toen dacht ik dat ik jouw hand pakte, maar toen ik omhoog keek zag ik dat het de hand was van een vreemde mevrouw. Ik schrok heel erg, maar zij moest lachen. Dat was echt zó eng! Dat vergeet je gewoon niet meer.’ Glimlachend zeg ik: ‘Ach ja, dat was ik bijna vergeten. Maar gelukkig kwamen we er op tijd achter. Anders had je misschien zomaar een andere moeder geadopteerd.’ Hij kijkt me verschrikt aan en moet dan hard lachen. ‘Nee joh, mam, dat had jij toch nooit gepikt!’ Ik por hem in zijn zij: ‘Klopt!’ Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.