Het is belangrijk dat er aanbod ontwikkeld gaat worden, in de vorm van trainingen, therapieën of cursussen, waarbij de persoon met autisme concrete handvatten geboden wordt om zelf mee verder te kunnen. Het moet gaan om aanbod, dat niet zozeer op de omgeving is gericht, maar op de persoon met autisme zelf. Dus niet alleen de omgeving aanpassen, maar iemand zelf handvatten bieden. Leidraad hierbij zou, in mijn ogen, een gedegen visie op Herstel moeten zijn. Veel aanbod gaat nog uit van het medisch-biologische denken, en hoewel autisme niet valt te genezen, wordt het aanbod nog redelijk in de traditie vanuit de somatische gezondheidszorg geplaatst. Hierbij is het denken in ‘diagnostiek’,‘behandeling’ en ‘medicatie’ leidend. Curedenken in een care-omgeving. Zelfs als er bij autisme wordt gesproken over ‘omgaan met’ en ‘levenslange beperking’ wordt de rest in dit aloude protocol gepropt. Dan kom je inderdaad niet verder dan psycho-educatie en het aanpassen van de omgeving. De persoon met autisme is hierbij dan een soort willoos, richtingloos, potentieloos ‘iets’, nog steeds in de passieve rol. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.