Nederland is sinds 1995 partij bij het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind (1989) (hierna: het VN-Kinderrechtenverdrag) en is gebonden aan de rechten die in het verdrag zijn neergelegd. Het VN-Kinderrechtenverdrag bevat zowel burgerlijke en politieke rechten, als sociale, economische en culturele rechten. Er wordt ook wel gezegd dat het verdrag kinderen rechten geeft op bescherming, voorzieningen en participatie. Het verdrag heeft een holistisch perspectief; alle rechten moeten in onderlinge samenhang bekeken worden. Er zijn vier fundamentele artikelen: (1) non-discriminatie (artikel 2); (2) het belang van het kind (artikel 3); (3) recht op leven en ontwikkeling (artikel 6); (4) recht op participatie (artikel 12) (Reynaert et al, 2015).2 Het VN-Kinderverdrag is door alle staten ter wereld geratificeerd met uitzondering van de Verenigde Staten. Dat betekent dat al deze staten de juridische verplichting hebben om het VN-Kinderrechtenverdrag te implementeren en kinderrechten binnen hun nationale jurisdicties te waarborgen. Ook lokale overheden zijn verantwoordelijk voor het implementeren en waarborgen van kinderrechten. In deze bijdrage breng ik het lokale niveau van de gemeente en haar rol in het verwezenlijken van kinderrechten voor het voetlicht. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.